Τα Χριστούγεννα έφτασαν σχεδόν και όλοι τρέχουμε να προλάβουμε, να κάνουμε δουλείες, να ψωνίσουμε τα απαραίτητα, να εξοπλίσουμε το σπίτι κατάλληλα για επισκέψεις και ρεβεγιόν.. τόσες υποχρεώσεις, τρέξιμο, έννοιες….
Μακάρι να είχε η μέρα όχι 24, αλλα 44 ώρες για να τα προλάβουμε όλα..
Και μέσα σε όλο αυτό το τρέξιμο, τη βουή, έστω και Χριστουγεννιάτικη, ξεχνάμε το πιο σημαντικό ….
Ανθρώπους που λαχταρούν να μας δουν έστω και λίγο, τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας που έχουμε κοντά μας που δεν περιμένουν τίποτα άλλο από εμάς, παρά μόνο λίγο από τον χρόνο μας, το χαμόγελό μας, την καλή μας την κουβέντα.. κάποιοι από αυτούς είναι τόσο σημαντικοί για εμάς αλλά μερικές φορες και τόσο δεδομένοι στην δύσκολη ζωή που ζούμε, με τους ρυθμούς που καλούμαστε να ακολουθήσουμε..
Πόσες φορές βάλαμε τους γονείς μας σε δεύτερη μοίρα, διότι δεν προλαβαιναμε να «περάσουμε» να πούμε έστω ένα γειά, να ρωτήσουμε από κοντα τι κάνουν, πως τα βγάζουν πέρα, ή έστω να τους δώσουμε το περιθώριο να γκρινιάξουν σε εμάς και να βγάλουν από μέσα τους τα παραπονά τους…
Κι όμως, όταν εμείς έχουμε προβλήματα, η αγκαλιά τους είναι πάντα ανοιχτή… και μας κλείνει και μας προστατεύει, δίνοντας μας το περιθώριο να νιώσουμε πάλι εκείνη την θαλπωρή που νιώθαμε όταν ήμασταν παιδιά…
Φέτος λοιπόν, ας θέσουμε λίγο πιο σωστά τις προτεραιότητες μας…. Ας καταλάβουμε πόσο πολύτιμες είναι οι στιγμές αυτές…
Δεν χρειάζεται να έχεις δώρο για να πας, η αγάπη σου και ο χρόνος σου είναι το μεγαλύτερο δώρο γι αυτούς… το βλέπεις κάθε φορά στα μάτια τους..
